कोणी जीव उधळते,
धावे मृगजळा पाठी;कळ विरहाची सोसे,
एक कासावीस मिठी.. !
कळ सोसवेना त्याला,थके इवलासा जीव;
मन दगडाचे होई,
त्याचे हासणे कोरीव.
भय आरशाचे वाटे,
आणि नजरेत सल;
काही हरवले मागे,
त्याची काटेरी चाहूल.
जीव अंधारल्या राती,
वाट पाहतोच तरी;
स्वप्न कोमेजून गेले,
त्याची सरेल उधारी.. !!!
- स्पृहा.
