जीव

कोणी जीव उधळते,

धावे मृगजळा पाठी;
कळ विरहाची सोसे,
एक कासावीस मिठी.. !

कळ सोसवेना त्याला,
थके इवलासा जीव;
मन दगडाचे होई,
त्याचे हासणे कोरीव. 

भय आरशाचे वाटे,
आणि नजरेत सल;
काही हरवले मागे,
त्याची काटेरी चाहूल. 

जीव अंधारल्या राती,
वाट पाहतोच तरी;
स्वप्न कोमेजून गेले,
त्याची सरेल उधारी.. !!!

- स्पृहा.